براساس قوانین فدراسیون جهانی تنیس روی میز (پینگ پنگ), در مسابقات رسمی نمی توان از یک تیغه بدون روکش استفاده نمود و باید هر دو طرف تیغه توسط یک رویه لاستیکی پوشیده شده باشد.

امروزه رویه های لاستیکی متعددی با خواص و ضخامت مختلف در راکت پینگ پنگ مورد استفاده قرار می گیرد, که هر کدام از آنها برای سبک بازی خاصی مورد استفاده قرار می گیرند. عموما ورزشکاران حرفه ای تیغه و رویه لاستیکی خاصی را متناسب با سبک بازی خود انتخاب می کنند و خودشان اقدام به چسباندن آنها به یکدیگر می کنند.

بیشتر رویه های لاستیکی از یک لایه اسفنجی, بمنظور سرعت و چرخش بیشتر, در زیر خود برخوردار می باشند و براساس قوانین مجموع ضخامت لاستیک و اسفنج نباید بیش از 4 میلیمتر باشد. همچنین براساس قوانین فدراسیون جهانی, رنگ یک طرف از راکت باید به رنگ مشکی و طرف دیگر به رنگ قرمز باشد.

از لحاظ سطح روی لاستیک, رویه لاستیکی به چهار نوع مختلف تقسیم می شوند که شامل رویه های دندانه دار کوتاه, رویه های دندانه دار بلند, رویه ضدچرخش و رویه دندانه دار معکوس می باشد که هر کدام از این رویه ها برای سبک خاصی از بازی, سرعتی یا دفاعی, مناسب می باشد. همانگونه که مشاهده می شود یک ورزشکار فقط می تواند از دو رویه متفاوت در دو طرف راکت خود استفاده نماید, بعنوان مثال برای ضربه های فوری هند از یک رویه سرعتی استفاده کند و برای ضربه های بکهند از یک رویه با قابلیت تدافعی بالا استفاده کند. در ادامه توضیح مختصری در مورد هر یک از این رویه ها ارائه می شود:

1- رویه دندانه دار کوتاه: بعضی از رویه های لاستیکی دارای دندانه های مخروطی شکل به سمت بیرون می باشند بطوریکه در زمان ضربه این دندانه ها با توپ پینگ پنگ در تماس خواهند بود. این دندانه ها یا کوتاه هستند و یا بلند. در رویه های دندانه دار کوتاه, دندانه ها کوتاه و پهن و در مجاورت یکدیگر قرار دارند. این رویه ها قادر به ایجاد چرخش متوسط بروی توپ می باشند و عمدتا برای بلاکینگ و ضربه زدن استفاده می شود. همچنین, این رویه ها توسط ورزشکارانی که دارای بکهند ضعیفی هستند و بدنبال کنترل بیشتری در مقابل چرخش حریف خود می باشند, استفاده می شود. بعبارت دیگر اینگونه از رویها قابلیت کنترل چرخش قوی توپهای حریف را, بواسطه سطح تماس کمتر رویه با توپ, دارند. در این رویه ها توپ زودتر از روی سطح راکت جدا می شود.

آشنایی با راکت پینگ پنگ

تیغه راکت

2- رویه دندانه دار بلند: اینگونه از رویه ها دارای دندانه های بلند و باریکی در روی خود می باشند و در زمان برخورد با توپ به سادگی خم می شوند. این رویه ها دارای اثر منحصر بفردی در برگشت ضربات چرخشی حریف دارد. این مسئله بهمراه سرعت پایین این رویه ها, باعث قرار گرفت این رویه ها در در رده رویه های تدافعی می شود. این نوع از رویه ها عموما به تازه کارها توصیه نمی شود.

3- رویه ضدچرخشی: اینگونه از رویه ها دارای سطح مسطحی در روی خود می باشند که بیشتر چرخش توپ را در زمان ضربه از بین می برند. توانایی کم این رویه ها در ایجاد چرخش روی توپ, انجام حرکات تهاجمی را با آن بسیار دشوار می کند. این رویه ها عمدتا توسط ورزشکاران تدافعی در یک طرف راکت استفاده می شود.

4- رویه دندانه دار معکوس: این نوع از رویه ها در بین ورزشکاران بسیار محبوب می باشند. در این رویه ها سطح دندانه دار به سمت داخل راکت و بروی لایه اسفنجی قرار دارد و سمتی که با توپ در تماس می باشد دارای سطح مسطحی می باشد. قابلیت چرخش توپ در این رویه ها, بواسطه سطح تماس بیشتر توپ با رویه, در مقایسه با سایر رویه ها بسیار بالا می باشد. اینگونه از رویه ها در رنج وسیعی از سرعت و چرخش مختلف موجود می باشند و توسط بسیاری از ورزشکاران مورد استفاده قرار می گیرد. بیشتر تولید کنندگان این رویه ها را براساس قابلیت سرعت و چرخش طبقه بندی می کنند. مانند تیغه ها, هرچه قابلیت تهاجمی رویه بیشتر باشد, قابلیت کنترلی آن کاهش میابد.

جنس رویه از نوع لاستیک بوده و تولیدکنندگان مختلف عمدتا براساس یافته های خود اقدام به تولید لاستیکهای جدید با قابلیت های سرعتی و چرخشی مختلف می کنند. طبیعی است که در این حاالت نامگذاری این رویه ها توسط خود تولید کننده صورت می گیرد و عموما اطلاعاتی در خصوص ترکیب شیمیایی لاستیکها و روش تولید آن, بنا به دلایل امنیتی و کپی کردن, در اختیار مشتریان قرار نمی دهند. لازم بذکر است که معمولا تولیدکنندگان مختلف لاستیکهای خود را براساس قابلیت سرعت و چرخش طبقه بندی می کنند و ورزشکاران براساس این طبقه بندی اقدام به انتخاب یک رویه لاستیکی مناسب برای خود می کنند.

پارامتر دیگری که در عملکرد رویه لاستیک تاثیر گذار می باشد اسفنج زیر لایه لاستیکی, که بین چوب و لاستیک قرار دارد, می باشد. اسفنج زیر لایه لاستیکی در واقع نقش ترامپولین را در رویه راکت ایفا می کند, که حال هر چه ضخامت آن بیشتر باشد این قابلیت ترامپولین افزایش میابد. اسفنج با ضخامت کم دارای قابلیت فنری کمی بوده و در نتیجه در مقایسه با اسفنج با ضخامت بیشتر سرعت و چرخش کمتری ایحاد می کند. بطور کلی برای مقاصد سرعتی از اسفنج با ضخامت 1.9 تا 2.5 میلیمتر استفاده می کنند و اسفنج با ضخامت 1 تا 1.5 میلیمتر برای مقاصد تدافعی استفاده می شود. همچنین اگر هرچه چگالی و یا تراکم اسفنج افزایش یابد, جنس اسفنج سخت تر شده و قابلیت ترامپولین آن بواسطه مقدار انرژی بیشتری که در خود ذخیر می کند افزایش میابد و در نتیجه این امر باعث افزایش قابلیت سرعت رویه لاستیکی می شود. البته با افزایش تراکم اسفنج باید راکت با سرعت و قدرت بیشتری به توپ برخورد داشته باشد تا بتواند مقدار انرژی ذخیر شده در اسفنج را, جهت دستیابی به سرعت بیشتر, رها سازد.