آسیب گیلمور ران یکی از آسیب های رایج ورزشهای ضربه ای مانند فوتبال, فوتبال اسکاتلندی و راگبی می باشد. این بیماری به افتخار جری گیلمور (Jerry Gilmore) جراح لندنی که در سال 1980 میلادی این عارضه را تشخیص داد نام گذاری شده است. این آسیب دیدگی معمولا با نام های فتق ورزشی (Sport Hernia) و پابلژیا ورزشکار (Athletic Pubalgia) نیز نامیده می شود.

آسیب گیلمور بوسیله آسیبی که به بافتهای اطراف کانال کشاله ران (Inguinal Canal) وارد می شود شناسایی می شود. مخصوصا, در این آسیب دیدگی یک پارگی در آپونیوروسیس (aponeurosis) عضله داخلی یا خارجی مورب,که یک ورق شبه تاندون است, وجود دارد.

 علائم و نشانه های آسیب گیلمور ران

علائم این جراحت بصورت درد در هنگام فعالیت ورزشی مخصوصا در زمان پیچش و تغییر جهت می باشد. این درد معمولا به سمت عضله آداکتو (Adductor) و حتی بیضه ها (Testicles) منتشر می شود, اگرچه برای بیماران اشاره به نقطه معینی جهت نشان دادن ناحیه درد مشکل می باشد.

بعد از انجام فعالیت ورزشی فرد آسیب دیده دچار درد می شود. روز بعد از فعالیت ورزشی خارج شدن از تخت و یا ماشین مشکل می باشد. هر گونه اعمال زور باعث افزایش فشار شکمی می شود مانند صرفه و عطسه کردن و یا انجام فعالیت ورزشی که نهایتا منجر به ایجاد درد می شود. در مراحل اولیه فرد ممکن است قادر به انجام فعالیت ورزشی باشد اما مشکل رفته رفته بدتر می شود.

درد در کشاله ران و لگن می تواند اشاره به مشکلات متعددی داشته باشد مانند آسیب بخش لامبر کمری, مفصل هیپ, مفصل ساکروایلیاک, دستگاه شکمی و تناسلی ادراری. در نتیجه تشخیص این عارضه احتیاج به مهارت زیادی دارد.

تشخیص آسیب گیلمور ران وابسته به سابقه بیمار و علائم پزشکی دارد. برجسته ترین نشانه کلینیکی پهن شدن حلقه کشاله ران (Inguinal Ring) ناحیه متاثر می باشد که در زمان ارزیابی فیزیکی پزشک با کنار زدن بیضه قابل لمس کردن می باشد. معمولا در زمان صرفه و عطسه کردن و همچنین در زمان نشستن و فشردن پا به یکدیگر احساس درد وجود دارد.

درمان گیلمور ران

 درمان محافظه کارانه توسط متخصص فیزیوتراپ شامل پایدار کنندگی و استقامت عضله ناحیه لگن می باشد. در بیشتر موارد امکان ادامه فعالیت ورزشی در صورت پوشیدن شورتهای فشاری (جذب) تا زمانیکه یک وقت مناسب برای عمل جراحی پیدا شود وجود دارد. تمرینهای استقامتی و پایداری مفید می باشند و اجازه می دهد تا فرد مجروح برای مدت زمان بیشتری به فعالیت ورزشی ادامه دهد. هرچند, زمانی فرا می رسد که فرد دیگر قادر به ادامه فعالیت ورزشی نمی باشد و جهت درمان احتیاج به عمل جراحی می باشد.

عمل جراحی موفق وابسته به تشخیص دقیق, عمل دقیق, و پیروی از یک برنامه توانبخشی استاندارد می باشد. در بین سالهای 1980 تا 2000 میلادی از بین 4500 نفر فرد مبتلا به این عارضه 2700 نفر آنها با عمل جراحی درمان شدند. در بین ورزشکاران فوتبال موفقیت این عمل در حدود 97 درصد گزارش شده است.

بعد از عمل, یک برنامه توانبخشی مشخصی باید دنبال شود. چرخیدن و تغییر جهت ناگهانی ممنوع می باشد. افزایش تدریجی استقامت, پایداری و انعطاف پذیری لگن باید صورت بگیرد. راست ایستادن و پیاده روی از روز اول توصیه می شود. پریدن بعد از 10 تا 14 روز قابل انجام می باشد و دویدن مستقیم نیز بعد از سه هفته امکان پذیر می باشد. بعد از آن, یک برنامه توانبخشی خاص در نظر گرفته می شود بطوریکه بازگشت به فعالیت ورزشی را بعد از 5 هفته امکان پذیر می سازد.

پیشگیری از آسیب گیلمور ران

تمرینهای استقامتی هسته ای و پایداری هسته ای باعث افزایش عملکرد عضلات تنه و لگن می شود. تمرینهای استقامت هسته ای با استفاده از توپهای سویسی و باندهای مقاومتی مفید می باشد زیرا اینگونه از فعالیت ها باعث افزایش استقامت و پایداری عضلات می شود که این امر موجب می شود تا نیروهای بزرگتری که به بخش پائین شکم و لگن وارد می شود خنثی شود که نهایتا احتمال بروز این آسیب دیدگی را کاهش می دهد.

جهت کسب اطلاعات بیشتر در مورد این عارضه بهتر است به وب سایت Jerry Gilmore's Groin & Hernia clinic

مراجعه شود.