سندروم کانال کارپال یکی از شایع ترین دلایل درد دست و مچ دست می باشد. همچنین این جراحت به صورت درد پین و سوزن در دست شناسایی می شود. تونل کارپال اشاره به فاصله بین استخوانهای کارپال استخوانهای مچ دارد که از طریق آن عضلات, شریانهای خونی و اعصاب از ساعد (Forearm) به دست می روند.

این فضای آناتومیکی خیلی محدود می باشد و مشکل سندروم کارپال زمانیکه ورم بین این فضای کوچک وجود داشته باشد بوجود می آید.

در شرایط عادی فشار بین تونل کارپال کمتر از 10 میلیمتر جیوه (10mmHg) می باشد, اما در بیماران مبتلا به سندروم تونل کارپال این فشار بیش از 30 میلیمتر جیوه (30mmHg) می باشد. در زمان حرکت مچ دست در افراد مبتلا به سندروم تونل کارپال این فشار به بیش از 90 میلیمتر جیوه (90mmHg) می رسد.

دلیل دقیق ورم بین تونل کارپال در افراد مختلف متفاوت می باشد, اگرچه اغلب با شرایط دیگر پزشکی در افراد همراه می باشد. به روشهای مختلفی این وضعیت پزشکی فشار بین تونل کارپال را افزایش می دهد. اگر فضای بین توتل کارپال بوسیله ورم کاهش یابد, اعصاب میانی (Median nerve) که دست را تغذیه می کند, می تواند به خطر بیفتد. استفاده از حرکت متناوب در کار یا فعالیت ورزشی و استفاده از وسایل ارتعاشی به نظر در ایجاد سندروم تونل کارپال موثر می باشند.

تحقیقات نشان داده اند که سندروم تونل کارپال در خانم ها بیش از آقایان رایج می باشد و این عارضه معمولا با شرایط دیگری از جمله دیابت, آرتروز, کم کاری تیروئید و شکستگی مچ دست همراه می باشد. هرچند در بیشتر موارد سندروم تونل کارپال, شناسایی علت امکان پذیر نمی باشد.

علائم ونشانه های سندروم تونل کارپال

فشردگی اعصاب میانی باعث تغییر حس در مچ و انگشتان نزدیک شست و خود شست می شود. معمولا, احساس سوزش, مور مور شدن و بی حسی علاوه بر درد در مچ, دست و یا شست وجود دارد. در شرایط شدید, عضلات در پایه شست انباشته شده و دچار ضعف می شود, بدلیل اینکه منبع اعصاب عضلات به خطر افتاده اند. این امر باعث ضعف عضلانی و کاهش قدرت pinch grip می شود.

درمان سندروم تونل کارپال

استراحت در انجام فعالیتهای تایپ کردن, چکش زدن و گرفتن راکت می تواند مفید باشد. استفاده از ساپورتهای مچ دست می تواند باعث کاهش فشار مچ دست و درد شود. محققان در هلند نشان داده اند که 90 درصد افراد مبتلا به سندروم تونل کارپال که از مچ بند استفاده کرده اند بطور کامل شاهد تسکین علائم بودند. این مچ بندها باید بصورت 24 ساعته و برای مدت بین 2 تا 6 هفته استفاده شوند. این مچ بندها از آن جهت که باعث جلوگیری از حرکاتی که باعث افزایش فشار تونل کارپال می شود جلوگیری می کنند.

در شرایط وجود درد شدید استفاده از داروهای ضد ورم غیر استروئیدی تجویز شده توسط پزشک می تواند جهت کاهش علائم مفید باشد. همچنین این کار با استفاده از کیسه های یخی نیز می تواند کمک شود, اگرچه فشار بیشتر قطعا مفید نخواهد بود.

در شرایط بحرانی تر تزریق کرتیکواستروئیدی می تواند مفید باشد. هدف از این داروها کاهش ورم در تونل کارپال می باشد که البته در شرایط خیلی حاد ممکن است چندین مرتبه از آن استفاده شود.

اگر این روشها کارساز نشد لذا احتیاج به عمل جراحی می باشد. در روش کلاسیک عمل جراحی, به منظور کاهش فشار تونل کارپال, به روش باز انجام می شود. به تازگی از یک تکنیک آرتروسکوپیک برای این عمل استفاده می شود.

مزیت اصلی این روش آرتروسکوپیک این است که این روش تحت بیهوشی موضعی انجام می شود و این به آن منظور می باشد که عمل می تواند بصورت سرپایی انجام پذیرد. در این روش احتیاج به دو شکاف می باشد, یکی در مچ و دیگری در کف دست, و سپس یک دوربین کوچک جهت دیدن تونل کارپال به داخل تزریق می شود. بعد از عمل آرتروسکوپیک مچ دست بوسیله مچ بند برای مدت 4 تا 6 هفته در مچ بند باقی می ماند.

درمانهای فیزیوتراپی جهت بازیابی رنج حرکت و افزایش استقامت عضلات و کاهش سفتی بعد از باز کردن گچ یا مچ بند از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد. این امر با استفاده از تجهیزات مناسب امکان پذیر می باشد.

پیشگیری از سندروم تونل کارپال

از آنجائیکه علت اصلی ایجاد سندروم تونل کارپال ناشناخته مانده است لذا شواهد کافی جهت پیشگیری آن وجود ندارد. هرچند, بهتر است تا از انجام حرکات متناوب کاری یا ورزشی و یا دستگاههای ارتعاشی برای مدت طولانی پرهیز شود.