این آسیب دیدگی یک از آسیب های متداول شانه در فعالیتهای ورزشی می باشد که تولید درد در شانه می کند. واژه جداشدگی شانه اشاره به آسیب لیگامانهای مفصل آکرومیوکلاویکیلار (Acromioclavicular (AC)) دارد.

این مفصل قسمتی از شانه می باشد که در بخش بیرونی استخوان کولار جایی که به جلوی تیغه شانه متصل می شود واقع می باشد. این مفصل توسط چهار لیگامان پایدار می شود که نام لیگامانها The Acromioclavicular ligament, The Coracoacromial Ligament, The Trapezoid ligament and The Conoid ligament می باشد.

لیگامانهای این مفصل اغلب اوقات از طریق افتادن به روی لبه شانه آسیب می بیند, اگرچه در ورزشهای برخوردی ممکن است که ضربه از حریف مقابل اعمال شود. نیروی ضربه ای باعث اعمال نیرو به تیغه شانه به سمت پایین می شود و باعث کشیدگی لیگامانها و دور شدن از استخوان کولار می شود. در نتیجه استخوان کولار و تیغه شانه از هم جدا می شوند و به همین دلیل به این آسیب دیدگی جداشدگی شانه می گویند.

سه نوع از این آسیب دیدگی وجود دارد:

  • اگر میزان نیروی وارد شده زیاد نباشد آسیب از نوع یک می باشد که در آن فقط کشیدگی خفیف لیگامانها رخ می دهد.
  • در آسیب درجه دو مقدار نیرو بیشتر بوده به گونه ایکه کشیدگی بیشتر می باشد و مفصل AC مقداری جدا شده است اما هنوز سالم می باشد.
  • در آسیب درجه سه پارگی کامل لیگامان رخ می دهد و در رفتگی وجود دارد.

 

علائم و نشانه های آسیب جداشدگی شانه

آشکارترین نشانه, درد و حساسیت در بخش خارجی استخوان کولار می باشد. این درد شانه با حرکت شانه بدتر نیز می شود. فرد آسیب دیده بطور غریزی شانه آسیب دیده را محافظت می کند و سعی می کند که آنرا ثابت نگه دارد.در مورد آسیب نوع 3 بخش بیرونی استخوان کولار به سمت بالا ممکن است برود و ایجاد یک برآمدگی آشکار می کند. تصاویر اشعه ایکس جهت تایید تشخیص باید گرفته شود. این تصاویر میزان جدا شدگی را در مفصل AC را نشان می دهد.

درمان جداشدگی شانه

در مراحل حاد این عارضه مسکن های ضد درد مفید می باشند. استفاده از کیسه های یخی برای مدت بیست دقیقه در هر دو ساعت جهت تسکین درد و کاهش خونریزی بافتهای آسیب دیده مفید می باشد.

فیزیوتراپ متخصص می تواند با تکنیکهای خاص استخوان کولار را به سمت پایین هل دهد و بعد از آن شانه را در آتل قرار دهد. در زمانیکه شانه در آتل می باشد متحرک نگه داشتن انگشتان, مچ و آرنج و تمرینهای استقامتی با استفاده از باندهای مقاومتی و تجهیزات مناسب جهت حفظ رنج حرکتی باید صورت بگیرد.

در آسیب نوع یک, علائم بعد از گذشت 7 تا 10 روز از بین می رود و آتل می تواند باز شود. حرکت پاندولی برای شانه می تواند آغاز شود و رنج حرکتی شانه به تدریج می تواند زیاد شود. بلند کردن تجهیزات سنگین پیش از بازیابی کامل حرکت و از بین رفتن درد مجاز نمی باشد.

در آسیب نوع دو درمان بصورت مشابه می باشد, اما در این حالت آتل باید در حدود دو هفته بسته باشد. بعد از یک هفته حرکات ملایم می تواند آغاز شود. روزی دو بار باید آتل باز شود و این تمرینات در محدوده درد کم صورت بگیرد. انجام فعالیت های ورزشی و بلند کردن اجسام برای مدت شش هفته باید اجتناب شود ولی برای کارهای نرمال می تواند استفاده شود. استفاده از ساپورتهای نئوپرنی شانه برای جلوگیری از بروز آسیب و کاهش فشار بر شانه مفید می باشد.

پیشگیری از جداشدگی شانه

از آنجائیکه بروز این عارضه بر اثر تصادف می باشد لذا فرآیند خاصی جهت پیشگیری از آن نمی توان انجام داد. اما بهتر است در ورزشهای پربرخورد از پدهای شانه جهت کاهش احتمال آسیب دیدگی استفاده شود.